Laatst sprak ik een deelnemer die zei: “Ik vind het zo moeilijk om grenzen aan te geven… ik wil niemand afwijzen.” En ik voelde direct: dat is zo’n herkenbaar gevoel. Want we zijn opgegroeid met het idee dat grenzen stellen hard is, egoïstisch zelfs. Maar in werkelijkheid is het precies het tegenovergestelde.
Grenzen stellen is niet sluiten. Grenzen stellen is openen naar jezelf én de ander.
Een grens is eigenlijk een fluistering van binnenuit. Een zachte stem die zegt: “Hier begint mijn ruimte. Hier voel ik mijzelf. Hier mag ik zijn.” Wanneer jij jouw grenzen serieus neemt, neem je jezelf serieus. Je lijf. Je energie. Je waarheid.
Daarvoor hoef je niets uit te leggen. Alleen te voelen. Want jouw lichaam weet het al lang.
Wat een grens wél is
-
Een uitnodiging tot verbinding
-
Een manier om helder en eerlijk te zijn
-
Een vorm van zorg voor je relaties
-
Een bedding voor jouw behoefte aan rust, ruimte, overzicht
Wat een grens níét is
-
Egoïsme
-
Afwijzing van de ander
-
Een breekpunt
-
Een muur
Wanneer jij vanuit rust een grens stelt, kan de ander jou beter ontmoeten. Want dan weet je: ik ben hier — en ik nodig jou uit om me hier te zien.
En ja, dat vraagt oefening. Zeker als je gewend bent jezelf weg te cijferen of harmonie te bewaren ten koste van je eigen gevoel.
Maar het is mogelijk. Zacht. Eerlijk. Liefdevol.
Voel zonder twijfel. Leef vanuit liefde. Durf zonder grenzen... Maar voel wel je grenzen.
Wil je hier zelf mee aan de slag? Voelen waar jouw grens ligt, en hoe jij die mag bewaken vanuit zachtheid zodat verbinding niet verdwijnt, maar juist verdiept.
Stuur me gerust een berichtje als dit bij je resoneert. Je hoeft het niet alleen te doen.
Liefs, Merel
Reactie plaatsen
Reacties